Aranżacja wnętrz w Starożytnej Japonii cz.1

Aranżacja wnętrz w Starożytnej Japonii to harmonijne połączenie prostoty, funkcjonalności i bliskości natury. Inspirowano się filozofią zen i shintoizmu, odzwierciedlającą minimalizm i dążenie do spokoju ducha. Sprawdź, czym charakteryzowały się wnętrza Kraju Kwitnącej Wiśni w czasach Starożytności.

Aranżacja wnętrz w Starożytnej Japonii

Projektowanie wnętrz w Starożytnej Japonii to sztuka harmonii między człowiekiem a naturą, osadzona głęboko w filozofii zen i shintoizmu. Domy były minimalistyczne, a każdy element miał swoje znaczenie – od mebli, przez podłogi, po dekoracje i kolorystykę. Co ciekawe, wnętrza te różniły się nie tylko w zależności od regionu, ale także od statusu społecznego mieszkańców.

Wnętrza domów Starożytnej Japonii, były aranżowane z myślą o funkcjonalności i zrównoważeniu. Ich estetyka odzwierciedlała duchowe i praktyczne potrzeby mieszkańców. Minimalizm, tak charakterystyczny dla japońskiej kultury, nie wynikał jedynie z umiłowania prostoty. Japończycy byli przekonanii, że zbyt wiele przedmiotów zaburza harmonię i spokój ducha. W tym kontekście ważną rolę odgrywała również symbolika natury. Dzięki niej aranżacja wnętrz w Starożytnej Japonii była subtelna i wprowadzała dobry klimat do przestrzeni mieszkalnych. Różniła się zdecydowanie od tej, jaką stosowali mieszkańcy antycznych Chin.

Ma, czyli sztuka pustej przestrzeni

Niezwykle istotnym, choć często niedocenianym elementem w aranżacji wnętrz w starożytnej Japonii, była koncepcja „ma”, czyli sztuka pustej przestrzeni. Ta idea opiera się na przekonaniu, że pusta przestrzeń miała swoje własne znaczenie. Była równie ważna, jak fizyczne obiekty wewnątrz pomieszczenia. Zamiast zapełniać każdy zakątek meblami czy dekoracjami, Japończycy celowo pozostawiali puste przestrzenie, aby podkreślić znaczenie równowagi i oddechu.

„Ma” symbolizowało przerwę, pauzę, moment kontemplacji, który pozwalał mieszkańcom na zatrzymanie się i odczucie ciszy. Ta koncepcja była szczególnie widoczna w ceremoniach herbacianych, gdzie przestrzeń i czas były równie ważne jak sama herbata. To subtelne podejście do projektowania przestrzeni inspirowało do wewnętrznej refleksji i uznania wartości tego, co niewidoczne. Te dodatkowe elementy wnętrzarskiej filozofii Japonii jeszcze bardziej podkreślają, jak ważna była harmonia z naturą oraz duchowe znaczenie przestrzeni w codziennym życiu starożytnych Japończyków.

Meble w Starożytnej Japonii – minimalizm w czystej postaci

Meble w Starożytnej Japonii były niezwykle proste, praktyczne i niskie. W typowym domu znajdowało się ich niewiele, co wynikało z filozofii minimalizmu, która była głęboko zakorzeniona w japońskiej kulturze. Popularna była niska poduszka– zabuton, na której siadano podczas posiłków, ceremonii herbacianych czy rozmów. Najbardziej rozpoznawalnym meblem była jednak tokonoma, wnęka dekoracyjna, w której umieszczano zwoje malarskie (kakemono), ceramikę, ikebanę lub figurki buddyjskie. Była to przestrzeń do kontemplacji i duchowego skupienia. Sama aranżacja wnęki zmieniała się wraz z porami roku, podkreślając głęboką więź między człowiekiem a naturą. Stanowiła ona serce domu.

Ważnym meblem była chabuda, czyli niski stół, przy którym jedzono posiłki. Taka wysokość wynikała z tradycji siedzenia na podłodze. Stoły chabudai były zazwyczaj składane, co umożliwiało łatwe przechowywanie. Meble służyły nie tylko celom praktycznym, ale również były nośnikiem duchowych i estetycznych wartości. W przeciwieństwie do europejskich kultur, gdzie wnętrza często były bogato zdobione, w Japonii dominował ascetyczny styl życia. Każdy element mebli był ściśle przemyślany i podporządkowany duchowej harmonii.

Rola mebli w Starożytnej Japonii – materiały i estetyka

Wszystkie meble w Starożytnej Japonii były wykonane z naturalnych materiałów, głównie z drewna, zwłaszcza z cedru, bambusa oraz paulowni. Materiał odznaczał się lekkością i trwałością, a naturalne kolory były preferowane nad malowane czy lakierowane powierzchnie. Wpisywał się w estetykę wabi-sabi, czyli doceniania piękna w prostocie, niedoskonałości i nietrwałości. Meble były projektowane w taki sposób, aby można było łatwo je przenieść lub schować. Przykładem mogą być tansu – przenośne skrzynie lub szafki, które mogły służyć do przechowywania ubrań, naczyń czy innych codziennych przedmiotów. W bogatszych domach tansu były bogato zdobione, w biedniejszych z kolei, prostsze, ale zawsze praktyczne.

Meble w starożytnej Japonii nie były tylko przedmiotami codziennego użytku, ale miały również głębokie znaczenie kulturowe. Minimalistyczny charakter wnętrz sprawiał, że każdy element musiał mieć jasno określoną funkcję i wartość. Meble, takie jak stoły chabudai czy zabutony, były łatwe do przemieszczenia, co umożliwiało mieszkańcom swobodne zarządzanie przestrzenią. Aranżacja wnętrz w Starożytnej Japonii zależała od tego do czego służył dom w określonym czasie. Przestrzeń była elastycznie zmieniana w ciągu dnia, stając się miejscem do pracy, posiłków, a później odpoczynku.

Meble a status społeczny

,Co ciekawe, meble różniły się także w zależności od statusu społecznego mieszkańców. W bogatszych domach, takich jak domy samurajów czy arystokracji, można było znaleźć bardziej wyrafinowane meble, wykonane z rzadkich gatunków drewna. Arystokracja mogła sobie pozwolić na większe tokonomy, bardziej złożone zwoje malarskie czy luksusowe tansu, często zdobione metalowymi okuciami. W domach arystokracji i samurajów meble nie tylko pełniły funkcje użytkowe, ale również stanowiły wyraz statusu i prestiżu ich właścicieli. Meble, Starożytna Japonia zdobiła techniką maki-e, czyli nakładaniem złotego lub srebrnego proszku na lakier, co dodawało meblom wyjątkowego blasku i elegancji.

W takich domach były często większe i bardziej finezyjne, jak np. duże kaidan tansu – schodkowe szafki, które mogły służyć zarówno do przechowywania, jak i do wspinania się na wyższe piętra domu. W domach biedniejszych rodzin przeważały meble proste i funkcjonalne. Były pozbawione ozdób, a wykonane z surowego drewna, z naciskiem na trwałość i praktyczność. Co więcej, chłopi często musieli sami wykonywać swoje meble, co sprawiało, że były one mniej finezyjne, ale spełniały podstawowe potrzeby codziennego życia.

Podłogi –tatami w Japonii

Jednym z najważniejszych elementów wnętrz Starożytnej Japonii była mata tatami. Te plecione maty, wykonane z trawy ryżowej, odgrywały kluczową rolę w codziennym życiu Japończyków, zarówno pod względem praktycznym, jak i symbolicznym. Tatami nie tylko zapewniały izolację od zimnego podłoża, ale także wprowadzały do wnętrz naturalne materiały, co doskonale wpisywało się w filozofię harmonii z naturą.

Miękka, ale trwała struktura tatami sprawiała, że były idealne do siedzenia, spania oraz do medytacji, co przyczyniało się do stworzenia atmosfery spokoju i wyciszenia. W domach bogatszych rodzin tatami były grubsze i bardziej starannie plecione. Liczba mat użytych w pomieszczeniu często symbolizowała prestiż mieszkańców – im więcej tatami, tym większy status właściciela. W skromniejszych domach mata tatami była podstawowym wyposażeniem podłóg, ale zazwyczaj w mniejszej ilości i prostszej formie.

Dekoracje – symbolika i prostota

W Starożytnej Japonii dekoracje były nie tylko elementami estetycznymi, ale przede wszystkim nośnikami głębokiego symbolizmu, ściśle związanego z kulturą, religią i filozofią tamtego okresu. Każda ozdoba, czy to kompozycja kwiatów, czy ręcznie malowany parawan, miała za zadanie odzwierciedlać harmonię między człowiekiem a naturą. Jednym z najszlachetniejszych przejawów tej estetyki była ikebana, symbolika opierająca się na harmonii natury oraz duchowości, czyli równowadze między niebem, ziemią i człowiekiem. Ikebana,to także sztuka układania kwiatów, a jej korzenie sięgają ceremonii buddyjskich. Każdy, nawet najdrobniejszy detal, jak wysokość łodygi czy układ liści, miał swoje znaczenie.

W domach i świątyniach często można było spotkać parawany byōbu, malowane przez mistrzów. Przedstawiały subtelne krajobrazy, kwiaty czy zwierzęta, a także zwoje kakemono, zdobione kaligrafią lub malowidłami inspirowanymi buddyzmem. Ważnym elementem dekoracyjnym były również naczynia używane podczas ceremonii herbaty. Ich prostota i surowość miały podkreślać piękno niedoskonałości, a technika kintsugi, polegająca na naprawie pękniętej ceramiki za pomocą złota, była symbolem akceptacji przemijalności i kruchości życia.

Motywy na zwojach

Na zwojach malarskich najczęściej przedstawiano krajobrazy, które symbolizowały harmonię człowieka z naturą. Górskie scenerie, rzeki, drzewa czy ptaki były popularnymi motywami, które wyrażały spokój i kontemplację. Inne typowe przedstawienia obejmowały obrazy inspirowane buddyzmem, jak sceny z życia mnichów czy buddyjskie symbole. Zwoje te nie były tylko ozdobą – niosły także głębokie duchowe znaczenie. Oprócz malowideł, kaligrafia miała ogromne znaczenie w japońskiej kulturze. Kakejiku przedstawiały sentencje filozoficzne, wiersze, modlitwy lub mądrości. Kaligrafia była traktowana jako sztuka, w której nie liczyły się tylko słowa, ale także sposób ich zapisu – każdy pociągnięty pędzel miał swoją wagę i energię.

Obrazy na zwojach były tworzone przy użyciu tuszu, czasami wzbogacanego subtelnymi kolorami. Japońscy artyści cenili sobie technikę sumi-e, polegającą na malowaniu tuszem na papierze ryżowym lub jedwabiu. Styl ten charakteryzował się prostotą i dynamiką pociągnięć pędzla, które miały wyrażać esencję przedstawianych scen, a nie ich dosłowne odwzorowanie. Zamiast intensywnych, jaskrawych barw, preferowano delikatne, monochromatyczne palety, co wpisywało się w ideę wabi-sabi. Wnętrza,były piękne w swojej prostocie i nietrwałości. Tego typu dekoracje nie przytłaczały wnętrza, ale harmonijnie współistniały z pozostałymi elementami wystroju.

Symbolika kolorów w starożytnych wnętrzach

W aranżacji ważną rolę odgrywała kolorystyka wnętrza. Japonia z resztą do dziś przykłada ogromną wagę do barw. Biel była uznawana za symbol czystości i prostoty, i często dominowała we wnętrzach. W ceremoniach i świętach biel była także kolorem duchowości. Czerń, choć stosowana rzadko, symbolizowała elegancję i prestiż. Czerwony, uważany za barwę ochronną, pojawiał się w miejscach sakralnych oraz w dekoracjach, ale nigdy w nadmiarze, by nie zakłócać harmonii wnętrza.

Zieleń, związana z naturą, była subtelnym kolorem, często wprowadzanym poprzez roślinność i dekoracje florystyczne. Brązy i odcienie drewna dominowały w domach, podkreślając naturalność i spokój. Było szczególnie istotne dla bogatszych mieszkańców, którzy często korzystali z rzadkich gatunków drewna, aby podkreślić swój status. c.d.n
AM